Lokal "Pod Księcia Górką" znajduje się w Oleszycach w województwie podkarpackim przy ulicy Zamkowej. W przepięknym, malowniczym otoczeniu. W miejscu o znaczeniu historycznym, bowiem w XVII wieku niepodal lokalu powstało fortaciljum, krórego właścicielem był między innymi książe Józef Sapieha.
Zapoznaj się z historią miejsca, w którym odbywają się niezwykłe imprezy okoliczniościowe.
Zapoznaj się z historią miejsca, w którym odbywają się niezwykłe imprezy okoliczniościowe.
„Siedziba nasza to był dworek postawiony przez Jana Sobieskiego na wysokim szańcu, sypanym przez jeńców tureckich; dworek ten służył królowi w czasie polowań w okolicznych lasach” – tak pisała o dworze w Oleszycach jego właścicielka Anna z Działyńskich Potocka, autorka „Mojego pamiętnika” pisanego na przełomie XIX i XX wieku.
Oleszycki dwór Ramszów, później nazywany pałacem wspominany jest już w dokumentach z XVI w. Data jego powstania nie jest znana. Około 1570 roku Oleszyce stały się własnością rodu Sieniawskich.
Dwór został rozbudowany prawdopodobnie przez Adama Mikołaja Sieniawskiego w drugiej połowie XVII wieku.
Oleszycki dwór Ramszów, później nazywany pałacem wspominany jest już w dokumentach z XVI w. Data jego powstania nie jest znana. Około 1570 roku Oleszyce stały się własnością rodu Sieniawskich.
Dwór został rozbudowany prawdopodobnie przez Adama Mikołaja Sieniawskiego w drugiej połowie XVII wieku.
Oleszycki dwór warowny stał na wzgórzu niedaleko jeziora. Początkowo zbudowany był z drewna na planie kwadratu o wymiarach 44 x 44 m. W narożach znajdowały się 4 bastiony, wjazd prowadził od strony południowej ponad głęboką fosą, która oddzielała obiekt od ogrodu w stylu angielskim.
Spore fortyfikacje miały bronić okolicę przed najazdami tatarskimi. Dzisiaj wzgórze jest w całości porośnięte drzewami a jedynymi pozostałościami są cegły wystające z ziemi, widać też jakby część sklepionej piwnicy, ale jest ona w większej części przykryta ziemią. Dobrze zarysowana jest fosa i wały.
Poniżej wzgórza zamkowego są szczątki budynku dworskiego, a jeszcze niżej rozciąga się zdziczały park, który niegdyś zachwycał przyjezdnych. Był on urządzony częściowo w stylu angielskim a częściowo francuskim. Składał się m.in. z alei lipowych i grabowych oraz sadów.
Spore fortyfikacje miały bronić okolicę przed najazdami tatarskimi. Dzisiaj wzgórze jest w całości porośnięte drzewami a jedynymi pozostałościami są cegły wystające z ziemi, widać też jakby część sklepionej piwnicy, ale jest ona w większej części przykryta ziemią. Dobrze zarysowana jest fosa i wały.
Poniżej wzgórza zamkowego są szczątki budynku dworskiego, a jeszcze niżej rozciąga się zdziczały park, który niegdyś zachwycał przyjezdnych. Był on urządzony częściowo w stylu angielskim a częściowo francuskim. Składał się m.in. z alei lipowych i grabowych oraz sadów.
Zespół pałacowy w Oleszycach (widok od północnego-zachodu), wg grafiki Kajetana Wawrzyńca Kielisińskiego z lat 40. XIX w., z: R. Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, T. 6, Województwo bełskie, Ziemia Chełmska województwa ruskiego, Wrocław-Warszawa-Kraków 1995, s. 161
Fortalicjum w Oleszycach zostało zbudowane w XVII w. przez ród Sieniawskich, którzy byli właścicielami i założycielami w 1576 r. tutejszej osady. Do budowy wykorzystano drewno. Fortalicjum było stopniowo rozbudowywane do rezydencji na miarę bardzo możnego rodu magnackiego.
- 1713 r. - Adam i Elżbieta Sieniawscy dokonali znacznej przebudowy obiektu, dobudowano schody, wymieniono okna, dach, stolarkę
- 1726 r. - zamierzano zburzyć stary dwór i wybudować go od nowa przy użyciu materiału budowlanego z rozebranego dworu w Dobrej. Śmierć Adama Sieniawskiego, a następnie Elżbiety przerwała te plany. Majątek odziedziczyła ich córka Maria Zofia Denhoff
- 1743 r. - wraz z drugim mężem Augustem Aleksandrem Czartoryskim, Maria Zofia przeprowadziła kolejną dużą przebudowę fortalicjum. Całkowicie pozbyto się elementów drewnianych, w narożach głównego budynku postawiono cztery przybudówki - alkierze
- ok. poł. XIX - ówczesne relacje mówią o dworze z pięknym ogrodem, oranżeriami i strzyżonymi alejkami. Zdarzasię że autorzy pomiają w ogóle opisy dworu, aby zachwycać się wspaniałym ogrodem
- 1865 r. - po zawarciu małżeństwa w fortalicjum zamieszkali Anna z Działyńskich i Stanisław Potocki. Było ono w tak fatalnym stanie, że mimo iż przystąpiono do generalnego remontu Potoccy zaniechali jego ukończenia i przenieśli się do Rymanowa
- ok. 1880 r. - okolicę kupił Kazimierz Potulicki i przekazał ją córce Elżbiecie, która wyszła za Władysława Sapiehę. Książę Sapieha przystąpił do pełnej restauracji rezydencji. Przy okazji obiekt został przebudowany. Mimo to jego właściciele mieszkali w Krasiczynie a dwór oleszycki był odwiedzany okazyjnie
- 1901 r. - Oleszyce często nawiedzały pożary, ale w tym roku pożar był szczególnie dotkliwy, poważnie spustoszył miasto, w tym zapewne i dwór
- 1914 r. - jeszcze w tym roku trzymano tu dział sztuki i zabytkową broń. Później dawne fortalicjum zostało opuszczone a kolekcja zrabowana podczas działań wojennych.
- 1920 r. - ostatnim prywatnym właścicielem majątku oleszyckiego został Aleksander Jozafat Sapieha
- 1941 r. - podczas II wojny św. obiekt został spalony
- Mieszkańcy wspominają że jeszcze po 1945 r. mury były całkiem dużych rozmiarów. Jak to zwykle bywa rozebrano je doszczętnie i potraktowano jako budulec.
Źródło: http://zamki.res.pl/oleszyce.htm
- 1713 r. - Adam i Elżbieta Sieniawscy dokonali znacznej przebudowy obiektu, dobudowano schody, wymieniono okna, dach, stolarkę
- 1726 r. - zamierzano zburzyć stary dwór i wybudować go od nowa przy użyciu materiału budowlanego z rozebranego dworu w Dobrej. Śmierć Adama Sieniawskiego, a następnie Elżbiety przerwała te plany. Majątek odziedziczyła ich córka Maria Zofia Denhoff
- 1743 r. - wraz z drugim mężem Augustem Aleksandrem Czartoryskim, Maria Zofia przeprowadziła kolejną dużą przebudowę fortalicjum. Całkowicie pozbyto się elementów drewnianych, w narożach głównego budynku postawiono cztery przybudówki - alkierze
- ok. poł. XIX - ówczesne relacje mówią o dworze z pięknym ogrodem, oranżeriami i strzyżonymi alejkami. Zdarzasię że autorzy pomiają w ogóle opisy dworu, aby zachwycać się wspaniałym ogrodem
- 1865 r. - po zawarciu małżeństwa w fortalicjum zamieszkali Anna z Działyńskich i Stanisław Potocki. Było ono w tak fatalnym stanie, że mimo iż przystąpiono do generalnego remontu Potoccy zaniechali jego ukończenia i przenieśli się do Rymanowa
- ok. 1880 r. - okolicę kupił Kazimierz Potulicki i przekazał ją córce Elżbiecie, która wyszła za Władysława Sapiehę. Książę Sapieha przystąpił do pełnej restauracji rezydencji. Przy okazji obiekt został przebudowany. Mimo to jego właściciele mieszkali w Krasiczynie a dwór oleszycki był odwiedzany okazyjnie
- 1901 r. - Oleszyce często nawiedzały pożary, ale w tym roku pożar był szczególnie dotkliwy, poważnie spustoszył miasto, w tym zapewne i dwór
- 1914 r. - jeszcze w tym roku trzymano tu dział sztuki i zabytkową broń. Później dawne fortalicjum zostało opuszczone a kolekcja zrabowana podczas działań wojennych.
- 1920 r. - ostatnim prywatnym właścicielem majątku oleszyckiego został Aleksander Jozafat Sapieha
- 1941 r. - podczas II wojny św. obiekt został spalony
- Mieszkańcy wspominają że jeszcze po 1945 r. mury były całkiem dużych rozmiarów. Jak to zwykle bywa rozebrano je doszczętnie i potraktowano jako budulec.
Źródło: http://zamki.res.pl/oleszyce.htm
